Przedświąteczna gonitwa, pieczenie serników, szaleństwo kupowania prezentów i choinki. Tak wygląda oczekiwanie na Święta w świecie dorosłych. Czy da się chociaż na chwilę wrócić do słodkich, beztroskich chwil dzieciństwa, kiedy największym problemem było pokonanie niecierpliwości w oczekiwaniu na prezenty? „Mesjasz” w wykonaniu Capelli Cracoviensis dowodzi, że tak.

Nawet jeśli legenda o wstaniu króla Jerzego II podczas wykonania Mesjasza jest nieprawdziwa, jeśli w Krakowie wstajemy bo kochamy pompę i jubileusze, to cóż z tego? Moc muzyki, jej trudna do uchwycenia wyjątkowość polega na zdolności łączenia ludzi, odniesieniu do praprzyczyny istnienia świata, jedności. Jeśli jesteśmy w stanie przeżyć takie mistyczne emocje podczas wspólnego odczuwania muzyki, zapominamy o snobstwie i urazach. Dlatego przyjemnie było sobie postać i wysłuchać fantastycznego wykonania Alleluja.

Poziom wykonawców zasługuje na ogromną pochwałę. Jan Tomasz Adamus, trzymający w ryzach ten ludzki instrument, prowadził muzyków żelaznych uściskiem. Sugerował, podpowiadał, uśmiechał się i zaskakiwał widownię rzeźbieniem dynamiki. Chór, z mistrzowską dykcją, pięknym piano w sopranach i perlistymi fugami w basach niejednokrotnie czarował frazowaniem. Trudno uciec od mechanicznego wykonywania szybkich wartości w fudze, a chór Capelli uczynił z niej prawdziwą muzykę.

Rebecca Bottone, sopranistka, zachwycała przejrzystością dźwięków, jasną, świeżą barwą. Idealnie uczestniczyła w wykreowanym przez Jana Tomasza Adamusa tonie. Natomiast Jonathan Lemalu, Nowozelandczyk, obdarzony potężnym, dźwięcznym basem i wspaniałymi niskimi dźwiękami nie pokazał pełnego wachlarza swojego talentu. A może tylko zawiodła akustyka? Popis umiejętności dał tenor, Brytyjczyk Robert Murray. Poprzez mowę ciała nawiązał kontakt z orkiestrą i widownią, który sprawił, że odbiór muzyki był jeszcze głębszy.

Ciekawym pomysłem było zaaranżowanie nowoczesnej sceny Centrum Kongresowego do podkreślenia walorów muzycznych i wzmocnienia efektu wizualnego. Chór stojący na podwyższeniu, został rozdzielony organami i fagotami. Można się spierać co do rozdzielenia tych ostatnich – podobnie jak kontrabasów, znajdujących się po dwóch stronach orkiestry. Jednak osiągnięta symetria wzmocniła harmonię. Drewniane wnętrze sali, ciepłe i wygodne, przypomniało mi sale koncertowe z lat 90., tym bardziej kojarząc się z prostym, dziecięcym odbiorem muzyki. Architektura Centrum, pomimo surowości, zachwyca eleganckim minimalizmem. Efekt psuje wyłącznie jasna podłoga, która już teraz, w dwa miesiące po otwarciu obiektu, straszy plamami i brudem.

Mesjasz skupia całą boskość w jednym utworze. Daje radość Zmartwychwstania, przypomina o darze życia wiecznego. Nawołuje do wysławiania Boga, wskazując na uczynione przez Niego dobro. Nawiązując do świąt Wielkiej Nocy, wprowadza słuchacza w nostalgiczny, przepełniony emocjami stan ukojenia. Wprowadzenie do utworu elementu nowotestamentowego, namalowane przez odpowiednik dud – włoską pivę, przypomina o ludzkiej kruchości, bezbronności. Poprzez wiarę człowiek staje się wielki i może dokonać niemożliwego, aż do zmartwychwstania. Warto było posłuchać tego wykonania przed Świętami.

Fot – materiały promocyjne Capelli Cracoviensis, www.capellacracoviensis.pl