Pod spróchniałym pniem drzewa, wśród soczystych zielonych liści, błyszczących kamieni i pięknych motyli, siedzi mały króliczek. Rysuje na ziemi swoją podobiznę i widać, że roznosi go energia. Zbliża się czas pójścia spać, a on wciąż harcuje i ani mu w głowie jakieś zasypianie. Jego tata, dorodny królik o pięknych, dobrych oczach, musi przedsięwziąć zatem stanowcze kroki. Przecież mały króliczek musi odpocząć!

Zna to każdy rodzic: zbliża się godzina kąpieli, w głowie mamy i taty rodzi się ta diabelska myśl: zróbmy coś szalonego, na przykład porozmawiajmy o czymś niezwiązanym z dzieckiem, oglądnijmy film, czy, o zgrozo! wyjdźmy gdzieś razem. Śmiałe to plany, ale najpierw trzeba pokonać największe wyzwanie: złapać, umyć, nakarmić i uśpić malca. Gorzej, jeśli w oczach dziecka pojawi się ten mały szatan, który właśnie teraz, koniecznie teraz, postanowi rozrzucić po domu wszystkie możliwe klocki, zabawki i misie; który uprze się, że nie było lepszej chwili niż obecna na wyjście na plac zabaw – co tam mróz, wicher, grad czy kataklizmy. Który postanowi, że włożenie palców do kontaktu to świetny pomysł na rozruszanie towarzystwa, bo mama i tata wydają się sfrustrowani, trzeba ich rozerwać.

Co prawda króliczek z książki Dawn Casey został zilustrowany jako spokojny urwis, ale wiadomo, że pod tym zewnętrznym spokojem kryje się stado chochlików. Mądry, wyrozumiały tata bierze więc swego synka za łapkę i prowadzi na łąkę, hasa z nim wśród kwiatów i źdźbeł, ścigają się w lesie z sową i brodzą w przejrzystej rzeczce. Do zabawy dołącza się nawet puszysty misio, tak lekki i zwiewny, że mógłby być wzorem dla niejednego ogra. I wśród tych słodkich, uroczych harców nagle pojawia się łza, która rozczuli nie tylko sowę, myszkę i niedźwiadka, ale również czytelnika. Łza zmęczenia, łza zachodzącego słońca, łza konieczności wzięcia w ramiona i przytulenia tak mocno, jak potrafi tylko króliczy tata. Niosąc swój mały puszysty tobołek w ramionach, spogląda na łąkę, która kładzie się do snu, na odlatującą sowę i niebo, które przywdziewa wieczorny fiolet. Wśród miłości, przy świetle księżyca i w cieple ojcowskiego futerka, mały króliczek kładzie się spać.

To najczulsze, delikatne, rozgrzewające wzruszenie, osiągnięte przepięknymi ilustracjami Charlesa Fuge, jest jednym z piękniejszych literackich doświadczeń dla dzieci. Krótka, łatwa do przeczytania historia wprawia w dobry nastrój a obraz króliczka nie daje o sobie zapomnieć na bardzo długo. Przyjemnie jest więc poczytać ze swoim małym nicponiem taką piękną bajkę na dobranoc, będzie to rozrywka dla dziecka przy jednoczesnym wyciszaniu się, uspokajaniu wieczornego szaleństwa. To jedna z tych niesamowitych książeczek – ulga w beznadziejnej gonitwie, pomoc w smutku i gwarancja pięknych snów.

Bardzo dziękuję Wydawnictwu Zielona Sowa za egzemplarz książki.