Burza rudych loków i kochliwy dziennikarz z zasadami – to może oznaczać tylko jedno – zarwaną noc z masą dobrej lektury. Małgorzata i Michał Kuźmińscy pędzą z niesamowitą siłą, każda ich książka jest wielkim sukcesem, ale “Kamień” wybija się przed szereg z energią, jakiej nawet najstarsi wielbiciele tych autorów by się nie spodziewali. W tej książce jest wszystko – kryminał, romans, analiza psychologiczna postaci, solidna dawka antropologii kulturowej, zaproszenie do trudnego, acz fascynującego świata służb specjalnych. Ach warto przeczytać, warto!

Tym razem rzecz jest trudna: znaleziono ciało chłopca. Martwe dziecko, zwłaszcza cuchnące wymiocinami i zaniedbane, wzbudza ogromne emocje, i w życiu i w powieściach. Na ten trudny materiał autorzy nakładają tkankę antropologiczną – umieszczają akcję w romskiej wiosce, pomimo, że zabity chłopiec jest jasnowłosy. Dzięki temu skomplikowana historia śledztwa zostaje uzupełniona o dodatkowe wątki, które przestają mieścić się w racjonalnych ramach, bo wiele odpowiedzi zależy od emocji, a fakty nie grają najistotniejszej roli. W tej totalnie nielogicznej gmatwaninie trupów, zimnych jak lód stróżów prawa i gorącokrwistych ludzi posługujących się przedziwnym językiem jest miejsce tylko na jedno rozwiązanie: doktor Annę Serafin.

W szpileczkach i z zadartym noskiem, jak na tę rudą jędzę przystało, pojawia się, w blasku własnej chwały – która to zaraz pryśnie, gdy okaże się, że książkowa wiedza pani doktor nijak się ma do żywej tkanki romskiej społeczności. Mówiąc delikatnie – Annie nie udaje się dogadać z Romami, odrzucają ją, bo nie teorii im potrzeba, ale pieniędzy na życie, na przetrwanie, na godność. Widocznie Serafin będzie musiała wniknąć w ich życie z intensywnością większą, niż mogłaby się spodziewać. Na drugim końcu świata stanie oczywiście niezawodny Bastian “Tropiciel” Strzygoń, a ich równoległe śledztwo, trochę niebezpieczne, trochę pieprzne, a czasami totalnie ciamajdowate okaże się wyborną ucztą literacką dla każdego miłośnika gatunku.

Trudno nie uwielbiać Kuźmińskich za intrygi, pomysły wzięte z życia, okraszone miesiącami badań, rozmów, poszukiwań. Trudno nie zarywać dla nich nocy, zwłaszcza, że z każdą książką posuwają się dalej w ten piękny, smaczny, literacki mrok, który nie potrzebuje już gwałtownego mordobicia czy szalonych pościgów. Z książki na książkę warstwa analityczna staje się głębsza, ciekawsza, naszpikowana brutalną, mięsistą rzeczywistością, obok której nie da się przejść obojętnie. Otwierają oczy na problemy pomijane, uczulają na krzywdę, obnażają nieuczciwość, podłość, zdradę. Grzebią w społeczeństwie, wydobywając jego ciemne strony, grzechy, zaniedbania. To naprawdę kawał solidnej pracy, świetnej literatury i wspaniałej zabawy. Aż ciarki przechodzą na myśl, jak dobra będzie ich następna książka!

Ogromne podziękowanie dla Wydawnictwa Dolnośląskiego za egzemplarz książki.