Gwiazdorska obsada, wykorzystanie klasyki kryminału… Czy to wystarczy do tego, aby produkcja stała się hitem? Wbrew pozorom, film jest lepszy dla osób, które nie czytały książki. I nie mówię tylko o spoilerze w kwestii rozwiązania zagadki, ale przede wszystkim o oczekiwaniach wobec postaci Poirota.

Historia pozostaje w większości wierna książce: w przedziale pociągu Orient Express zostaje zamordowany wpływowy biznesmen. Z powodu lawiny pociąg zostaje zatrzymany na trasie. Rozwiązania sprawy podejmuje się znany detektyw, Herkules Poirot. Fabuła jest zbudowana dokładnie jak u Christie: dużo dialogów, budowanie napięcia, punkt kulminacyjny w postaci rozwiązania zagadki. Ciekawym bonusem jest wstęp z pierwszą łamigłówką, który od razu rzuca widza w wir akcji i pokazuje specyficznego głównego bohatera.

Jak już pisałam: to nie jest Poirot znany nam z książek. Z zapatrzonego w siebie, błyskotliwego i nieco komicznego detektywa został nam postać bardziej dramatyczna. Z jednej strony jest to ciekawa interpretacja – zwłaszcza przedstawienie jego dążenia do ideału i symetrii jako chorobliwego perfekcjonizmu. W książce cecha pokazana żartobliwie, w filmie jest traktowana jako osobisty dramat człowieka, któremu ciężko się wpisać w rzeczywistość.
Z drugiej strony mamy zupełnie nieistotny wątek romantyczny z przeszłości, wciśnięty między sceny przesłuchań. Poza tym nie wiem, czy zmiany w charakterze wynikał z wyglądu dobranego aktora, czy fizjonomia miała pasować do rozpisanego charakteru: zamiast zabawnie wyglądającego pana o jajowatej głowie i imponującym wąsie jest przystojny mężczyzna, bardzo elegancki i dystyngowany.

Ale choć w internecie pojawia się wiele głosów krytykujących nowy film (zwłaszcza w porównaniu z filmową wersją z 1974 r.), fantastyczna gra aktorska innych bohaterów trzyma produkcję na poziomie. Nikt nie był nijaki, nie było zapchajdziury. U każdego można było wyodrębnić konkretne cechy. Nawet, jeśli nie odegrali bardzo dużej roli w całości historii, to nie byli tłem, ale realistycznie zbudowaną postaciami.
Z tego wszystkiego ciężko wyróżnić jednostkę – wszyscy wykonali kawał dobrej roboty. Mimo to na mnie największe wrażenie zrobili Johny Deep i Michelle Pfeiffer. Retcher, czyli Deep, był postacią bardzo drapieżną, niebezpieczną, wręcz odpychającą. Nieco jednowymiarową, ale prawdziwą. Za to Pfeiffer w ciągu dwóch godzin pokazała nam skrajnie różne cechy, grając jedną osobę. Od irytującej kokietki, gaduły, po bardzo inteligentną, doświadczoną przez los kobietę. Brawa dla obojga za zaangażowanie w kreację postaci.

Cały obraz dopełnia piękna sceneria górska i eleganckie, stylizowane stroje. Mamy malownicze widoki, ekskluzywne przedziały pociągu, a wszystko bardzo dopracowane wizualnie. Dodatkową gratką są ciekawe ujęcia, zwłaszcza przy egzaminowaniu ciała, gdzie sceny kręcono znad postaci.

Ogółem film nie olśniewa ani nie wstrząsa widzem. Jest bardzo porządnie zrealizowaną ekranizacją książki, z gwiazdorską obsadą, choć z nie do końca udanymi manipulacjami przy budowaniu głównego bohatera. Myślę jednak, że warto go zobaczyć – może tylko bez bagażu oczekiwań po przeczytaniu książki lub obejrzeniu pierwszej wersji filmowej.