Binek, bohater „Binka i Pulpeta” Krzysztofa Łaniewskiego-Wołłka, to niezbyt uroczy chłopiec w skarpetach w grochy i okularkach lennonkach. Przypomina trochę małego nerda, takiego klasowego kujona, zwłaszcza ze swoim nieodłączonym plecaczkiem i z zamiłowaniem do przesadnej odpowiedzialności. Pulpet, jego pies rasy kundel, jest już bardziej sympatyczny, ale zbyt często wyrywa się do przodu i Binek musi za nim biegać, a przecież jest przy kości, więc dostaje zadyszki. No nieźle się zaczyna...

„Jezioro łabędzie” czyli klasyczny balet w czterech aktach. Muzyka została napisana przez Piotra Czajkowskiego dla Teatru Wielkiego w Moskwie. Muzyka ta jest niesamowita, urzeka pod każdym względem. Działa na emocje, na wspomnienia. Wycisza i łapie za serca.

Drodzy rodzice, na pewno czytacie dzieciom wiersze. Pana Brzechwę, Fredrę i Tuwima, bo to plejada klasyków i po prostu świetna literatura. Ale czy przyszło Wam do głowy poczytać dziecku Sztaudyngera? Wydaje się, że to myśl odrobinę kontrowersyjna (Gwarancja cnoty – To brak ochoty. - tak na przykład)... Z pomocą spieszy zatem Wydawnictwo Literackie.

Nim „Sztuka kochania” znalazła się na półkach księgarni, przebyła niezwykle długą drogę. Michalina Wisłocka jest niezaprzeczalną rewolucjonistką. Maria Sadowska podejmuje się opowiedzenia historii o kobiecie, która gorszyła PRL-owskich mężczyzn Partii i uszczęśliwiała ich żony.

Od początku film budził pewne wątpliwości opinii publicznej, chociażby samymi słowami odtwórcy głównej roli, a mianowicie Bogusława Lindy, który po śmierci Andrzeja Wajdy stwierdził, że scenariusz jest „ch...wy”. Zresztą aktor od początku kręcenia obrazu miał problemy z Łodzią i łodzianami wymyślając im od najgorszych kloszardów. Z drugiej strony mamy zagraniczne festiwale, które biją się o możliwość wyświetlania Powidoków. No więc jak to jest z tym ostatnim dziełem Mistrza?

Indie to kraj, który większości z nas kojarzy się z egzotyczną dalą, hinduizmem, ciągnącymi się kilometrami slumsami, biedą, głodem, krowami, posągami, hindi, błotem i żmijami. Autor „Shantaram” wydobywa z Indii wszystko to, czego nie znamy, snując swoją opowieść o zagubieniu i odnalezieniu. Wplata autobiograficzne, burzliwe losy w zatłoczony krajobraz Bombaju i maluje przed nami wizję spełnionych marzeń o ucieczce na koniec świata.

Byliście kiedyś w domu, w którym deski kuchennej podłogi same wpadają Wam pod nogi? A drzwi z parteru biegną za Wami po schodach, żeby z zadyszką otworzyć się na piętrze? Nie byliście?! Ja oczywiście też nie, ale Noah był i wszystko nam opowie.

Świat dziecięcych marzeń jest jednocześnie bardzo skomplikowany i bardzo prosty. Skomplikowanie wyraża się w milionach koneksji pomiędzy rzeczami i zdarzeniami, które w umyśle malucha układają się w nieodgadnione obrazy, wspomagane nieskończoną umiejętnością dostrzegania rzeczy niewidocznych już niestety dla dorosłych. Ale z drugiej strony, gdy wyjdzie się już z tych magicznych, fantastycznych krain i stanie na ziemi, okazuje się, że zrobione przez mamę kakao czy zapach jej włosów są o niebo ważniejsze.