Produkcja zapowiadała się nieźle, choć trochę sztampowo. I faktycznie: przez pierwszą połowę mamy film akcji, naszpikowany scenami pościgów i strzelanin, okraszony sporą dawką humoru. Aż nagle zaskakuje nas zupełna zmiana konwencji. Czarno-biali bohaterowie pokazują nowe oblicza, a dramaturgia idzie w stronę groteski. Po wyjściu z kina miałam mieszane uczucia: czy takie pomieszanie stylów wyszło produkcji na plus?

Pięknie musi być w Davos, to jest oczywiście, w wysokich Himalajach, w hotelu “U Yetich”. Zwierzęta różne, od komara po rekina, żyją ze sobą w zgodzie, razem konsumują i radują się, dyskutują o ważkich sprawach. Zawsze mają co jeść, a zasady pobytu ograniczają się w zasadzie tylko do niejedzenia siebie nawzajem. I mądrze tam u nich, tam wysoko, daleko, wśród śnieżnych zamieci, dobre warunki i wystarczający dystans, by poruszyć kwestię najistotniejszą: jaki, u licha, jest człowiek?

Wydawnictwo Albatros wydało jak dotąd trzy powieści Alex Marwood - “Dziewczyny, które zabiły Chloe”, “Zabójcę z sąsiedztwa” i “Najmroczniejszy sekret”. Po “Zabójcy z sąsiedztwa” długo nie można się otrząsnąć, Marwood pokazała ogromny kunszt, umiejętność budowania napięcia, przerażenia, ale przede wszystkim podzieliła się z czytelnikiem ułamkiem mroku, który nosi w sobie każdy z nas, zwykle jednak nie robimy z niego tak twórczego użytku jak autorka. Kiedy więc oczom moim ukazała się okładka “Najmroczniejszego sekretu”, siadłam z wrażenia i zatonęłam w lekturze…

Miasto Oświęcim od czasu zakończenia wojny funkcjonuje w publicznej świadomości głównie jako miejsce dokonania się największej zbrodni w dziejach ludzkości. Mieszkańcy często bardzo aktywnie próbują połączyć dwie niezbędne drogi wyjścia z tej trudnej sytuacji - pracując nad nauczaniem o Zagładzie, ale też starając się żyć w miarę normalnie, w zwyczajnej słodko-gorzkiej codzienności. W te - czasem bolesne - próby wszedł Krzysztof A. Zajas, z historią o okrucieństwie i mroku, o duchach, strachu i złamanych przysięgach.

Za „Busolę” Mathias Énard został nagrodzony Nagrodą Goncourtów w 2015 roku. W tym był jednym z finalistów Nagrody Bookera i zachwycił recenzentów „odtrutką na obraz Wschodu, budowany przez współczesne wydarzenia”. „Busola” ma wymiar polityczny, ale przede wszystkim pokazuje ten wymiar islamu, o którym już niemal nikt nie pamięta.

Początkowo nie miałam zamiary iść na najnowszą część "Piratów z Karaibów".
Po części czwartej (Piraci z Karaibów: Na nieznanych wodach), które były kompletnie pozbawione sensu, fabuły, scenariusza, myślałam, że część piąta pociągnie Czarną Perłę na dno.
Jak dobrze jest czasami się rozczarować.

Książka Weroniki Gogoli „Po trochu”, to powrót do kolorowych lat dziewięćdziesiątych, do czasopism Bravo, z których "dorosłego życia" uczyły się całe rzesze nastolatków. Czas wtedy płynął jakoś wolniej, ludzie byli bardziej szczęśliwi, mimo, że pierwsze dobrodziejstwa zachodu, jak magnetowidy, dopiero pojawiały się na domowych półkach. Bez większego sentymentu znajdziemy tu powrót do pierwszych szkolnych miłości, zwłaszcza tych wymyślonych, powrót do dziecięco naiwnego obserwowania świata dorosłych. Czasami rytmika i wielowątkowość (myśli) mogą nużyć czytelnika, ale nie zapominajmy, że dzieci w ten sposób bardzo często z nami się porozumiewają.

Do kin właśnie zawitała druga część “Strażników Galaktyki” - z pełnym arsenałem tego, co było w jedynce. Akcja, dramat, romans… A jednak niemal każda wzniosła scena (czy smutna, czy patetyczna, czy przerażająca) jest w końcu przerywana żartem. Bardzo często zresztą prostackim. I jak tu traktować rozterki i kłótnie bohaterów poważnie?