Zestaw “Cztery pory roku” to zgrabna propozycja dla dzieci i podpowiedź dla rodziców, czym zainteresować swoje pociechy. Książeczki przypominają o tym, co ważne i charakterystyczne dla każdej części roku, a proste i czytelne obrazki pomagają dzieciom zrozumieć różnorodność otaczającego świata. Zestaw jest dobrą propozycją do zabrania na spacer, solidna kartonowa okładka porządnie trzyma książki.

W miejscowości Lanciano na wschodnim wybrzeżu Italii, miejscu spokojnym i cichym, wśród mieszkańców serdecznych i manifestujących włoski menefregizm, dochodzi do okropnego znaleziska: zwłok kobiety. Wygląda na to, że jest to ciało Valentiny, zaginionej przed sześcioma miesiącami przykładnej żony i matki czworga. Zrozpaczony mąż pragnie dociec prawdy, a mieszkańcy Włoch z napięciem śledzą każdy nowy krok w tej sprawie. Brzmi jak dobry kryminał?

Spokojny, letni dzień. Drzewo szumiące na lekkim wietrze, na gałęzi ptasie gniazdko. Gdzieś w górze leci mewa, pewnie przyleciała znad morza, które szumi w tle. Na wodzie leniwie dryfuje żaglówka, a w oknie budynku zasunięto kotary, bo wszyscy jeszcze śpią. Ale co to? Nagle przychodzi ogromny-maleńki paluszek, dotyka tego sielskiego obrazka i… fiat lux! Wstaje dzień, wschodzi słońce, ptasia mama leci już z pysznym śniadaniem do swojego dziecka, żaglówka rozpoczyna przygodę przystrajając się w piękny żagiel, a w oknie budynku pojawia się uśmiechnięta dziewczynka. Ile piękna może sprawić taki mały paluszek…

Polska tonie w zbrodni. Czy to w kominie, czy w lesie, trup ściele się gęsto, włazi swoimi rozkładającymi się kończynami w stabilne, krzepkie, dziarskie życie miasta. A może odwrotnie, może to pozory spokoju i zorganizowania leżą na cmentarzysku kar, win, miłosnych zawodów i psychicznych niedociągnięć? Jedenastu autorów z całego kraju udowania, że, o zgrozo, prawda leży gdzieś po środku.

Andrea Camilleri już nie zaskakuje. Zaskoczył za pierwszym razem, przy pierwszej lekturze - zaskoczył na swoje miejsce i siedzi wygodnie, dzierżąc flagę z triskelionem. Jeśli w żyłach czytelnika płynie gorąca krew, zamiłowanie do dobrego jedzenia, wina i dolce far niente, Camilleri może się rozgościć, a wręcz rozkokosić, bo każda jego książka będzie podróżą w ten piękny, gorący świat włoskiej wyspy.

Produkcja zapowiadała się nieźle, choć trochę sztampowo. I faktycznie: przez pierwszą połowę mamy film akcji, naszpikowany scenami pościgów i strzelanin, okraszony sporą dawką humoru. Aż nagle zaskakuje nas zupełna zmiana konwencji. Czarno-biali bohaterowie pokazują nowe oblicza, a dramaturgia idzie w stronę groteski. Po wyjściu z kina miałam mieszane uczucia: czy takie pomieszanie stylów wyszło produkcji na plus?

Pięknie musi być w Davos, to jest oczywiście, w wysokich Himalajach, w hotelu “U Yetich”. Zwierzęta różne, od komara po rekina, żyją ze sobą w zgodzie, razem konsumują i radują się, dyskutują o ważkich sprawach. Zawsze mają co jeść, a zasady pobytu ograniczają się w zasadzie tylko do niejedzenia siebie nawzajem. I mądrze tam u nich, tam wysoko, daleko, wśród śnieżnych zamieci, dobre warunki i wystarczający dystans, by poruszyć kwestię najistotniejszą: jaki, u licha, jest człowiek?

Wydawnictwo Albatros wydało jak dotąd trzy powieści Alex Marwood - “Dziewczyny, które zabiły Chloe”, “Zabójcę z sąsiedztwa” i “Najmroczniejszy sekret”. Po “Zabójcy z sąsiedztwa” długo nie można się otrząsnąć, Marwood pokazała ogromny kunszt, umiejętność budowania napięcia, przerażenia, ale przede wszystkim podzieliła się z czytelnikiem ułamkiem mroku, który nosi w sobie każdy z nas, zwykle jednak nie robimy z niego tak twórczego użytku jak autorka. Kiedy więc oczom moim ukazała się okładka “Najmroczniejszego sekretu”, siadłam z wrażenia i zatonęłam w lekturze…