Pomelo, słonik synestetyk mniejszy od dmuchawca powraca, by opowiedzieć, jak piękny i różnorodny jest świat, gdy ogląda się go z dwóch różnych stron. Czasami zupełnie inne, a czasami bardzo podobne wydają się rzeczy, jeśli bada się je z dwóch punktów widzenia.

„Dom kata” to powieść autobiograficzna i zarazem zbiór opowiadań, które są ze sobą w pewien sposób powiązane. Stanowią zbiór doświadczeń młodej dziewczyny, węgierskiej Żydówki, która wychowywała się w Rumunii, w czasie dyktatury Ceausescu. Książka pokazuje nie tylko jaką rolę odgrywał reżim w codziennym życiu mieszkańców, ale także co przeżywali ludzie przynależący do węgierskiej mniejszości narodowej. Oraz, że historia często nie jest dla nas zbyt łaskawa.

Posiadanie dziecka ma swoje ogromne plusy między innymi dlatego, że można bez obciachu czytywać książki przeznaczone właśnie dla młodych. W razie wzroku spod uniesionej brwi można z pełną elokwencją wyjaśnić, że to przecież dla dobra dziecka, research, nadzór rodzicielski... a, że często jest to po proste świetna zabawa i kupa śmiechu, to już można zachować dla siebie. I do recenzji!

Kto oglądał bajkę z 1991 roku, nie będzie zaskoczony fabułą filmu. To nie jest produkcja typu “prawdziwa historia” widziana oczami innej postaci niż księżniczka. W “Pięknej i Bestii” mamy sceny żywcem wycięte z bajki, a jedynie okraszone większą dawką humoru i ciekawszymi efektami wizualnymi.

Choć film opowiada o ważnym momencie w historii USA, w rzeczywistości głównym tematem jest segregacja na tle rasowym w latach 60. Produkcja zawiera w sobie wszystko, czego można się po tego typu filmie spodziewać: patos, humor, prywatne rozterki bohaterów i gloryfikację pracy na rzecz kraju. Nie wychodzi poza przewidziane granice, ale na plus można zaliczyć, że nie okazuje się też rozczarowaniem.

Hugh Jackman wreszcie, po 17 już latach, doczekał się dobrego, solowego filmu o Wolverinie. Poprzednie dwa („The Wolverine” również w reżyserii Mangolda) niezwykle nieudane, gotowe są, by o nich zapomnieć, gdyż właśnie dostaliśmy film o Wolverinie taki, na jaki ten bohater zasłużył. Oraz godne pożegnanie dwóch sztandarowych bohaterów Marvela.

„Moi rodzice żyją w głębokim ubóstwie informacyjnym, które uważam za groźne, bo jak można nie wiedzieć, co się dzieje gdzie indziej” – mówi Fej, główny bohater „#upału”. Zagląda do telefonu w dzień i w nocy, nie może ominąć go żadna informacja, bo niewiedza sprawia, że wypada się z gry. Michał Olszewski tworzy trafny portret współczesnego dziennikarza.

Już w momencie, kiedy widzowie wypełniający Tauron Arenę usłyszeli pierwszy utwór, nagrodzili go gromkimi brawami. Wiadomo wtedy było, że od tej pory będzie już tylko lepiej.

Koncert "pochwalić" się mógł nie tylko wielkim kunsztem samej artystki ale także świetnie przygotowanymi tancerkami, które towarzyszyły jej przy prawie każdym utworze. Doskonale dobrana oprawa wizualna, uzupełniająca oprawę muzyczną sprawiła, że było to jedno z najlepszych widowisk, w jakich miałam przyjemność uczestniczyć, a tym, którzy w przyszłości zastanawiać będą się nad zakupem biletów na jej koncert radzę: nie ma nad czym się zastanawiać.